Hayata Sesleniş! Şiiri - Neriman Aras

Sevgili Hayat!

İnsanlar,sana gözlerini açtığı günden beri göz yaşı döküyor.
Belki de doğdukları günden itibaren başlarını gelecekleri
bildikleri içindir.
Senin dikenlerin ve taşlı yolların var
Kısacası engellerin var bir yığın
İşte bunlar,onların mücadele gücünü kamçılarken bir okadar da
yıldırıyor onları
Dikenleri,taşları temizlerken birer birer ve ellerinden,tırnaklarından
kan damlıyor
Bu durumda kimi sana isyan ederken
Kimi de şükretmesini biliyor.
Onları yıldıran, engeller değil aslında
Onları yıldıran,emeklerinin karşılıklarını alamamak çoğu zaman
Sen, kimine eşsiz mutluluklar sunarken mesala,
Kimine acıyı katık ettirirken,
Kiminin, bir eli yağda bir eli baldayken
Bu durum onların kanına dokunuyor çoğu zaman
Onlar ki karın tokluğuna çalışırken
Bir ekmek parası kazanırken bile mutluyken
Kimilerinin dilinde fakir edebiyatı dolaşırken mesela
İşte o zaman çileden çıkıyor bu insanlar
Sen, terazinin kefesini dengelemeden dağıtırken her şeyi
Sen, iyiyle-kötüyü ayırt etmeden
Sen,çalışanla-çalışmayanı bir tutarken
Hatta yolsuzluklara gözünü kapamışken çoğu zaman
İşte o zaman akıyor dinmeyen göz yaşları
Sen, insanları gruplamışsın besbelli
zengin-fakir
İyi-kötü
güzel-çirkin...
Nedendir bu ayrımcılığın,doğru mudur yaptığın?
Sen, hep güçlüleri mi gözetirsin hayat?
Sen, hep az çalışana mı verirsin çok çalışanın hakkını
Çek ellerini hayat, rahat bırak insanların yakasını
Bırak bildikleri gibi yürüsünler bu yolda
Sen, korumak istiyorsan hayat
O zaman aç herkese kollarını...