Hayata Sen Oluyorum Şiiri - Kübra Şenal

Üşüyorum…
Sığmadığım bi hayatın içinden yazıyorum umuduma…
Beklediğim oluyor sana baktığım her anım...
Sonra da ağlıyorum hiç beklenmedik bi anda.
Isırıyorum özlemlerimi…
Ben yine de çığlıklarımla cebelleşiyorum;
Yeter ki duyma ağladığımı…
Bakma gözlerimden damlayan yaşlara…
Belki de yere düşen tek damlayla,
Seni oynatıyorum yaşımda…
Sonra da düştüğü yerde,
Hasretimin yangını
Buhar ediyor yaşımı…

İnce bi tele saz oluyorum,
Üşüyorum sıcak dokunamayışınla…
Hüzün rüzgârları alıp götürüyor beni ıraktan ırağa…
Derdimin külünü döktüğümde tabloma,
Seni tüttürüyorum dumanımda…
Sevi külümü döktüğümde,
Ebrulu desen oluyorum ben hayata…
Çetrefil bi bakış atıyorum dokunamadığıma.
Yekpare dağıtıyorum kamçılanan yüreğimi…
Belki kavrar da sıkıca kucaklarsın…

Yine hüzünle kaplandım;
Hayatın beni ağlarına hapsettiği gibi…

İnce bi saza tel oldum.
Bir yandan umutlarımı notalıyorum,
Bir yandan da,
Dilimin üstündekini mırıldanıyorum.

Aahh! !
Seni anıyorum yine fikrime…
Yine üşüyen ben oluyorum…
Nefesim donuk kokuyor,
Gözyaşlarım buğulanıyor kapaklarımda.
Benim yaşantımın sûrasını ben üflüyorum…

Ben sana teyakkuz haldeyim.
Ben kendimde ölgünüm,
Esrik ve alığım…

Tek yolum çizilse;
O da sana…
Hayat pusulam yıldızlar olsa,
Sen de gülümseyen dolunay…
Ben sanki kaleme yerleştirilen bi kopya,
Sense, sineme sakladığım tarifsizimsin…

Ben yine tellerime enstrüman,
Sen de ağrıttığım bileğim…
Anlayacağın;
Hiçbir şeyimden arta kalan;
Her şeyimdesin…