Hayata Mağlup başladım...

Hayata Mağlup başladım,

Hayata mağlup başladım doğduğum gün, en başta hayatla mücadele edip bazı insanların önüne geçmem gerekiyordu bunun için de çalışıp çabalamam gerek aslında bir avantajım vardı hayata dair. Allah bana her zaman arkamda olan, her zaman beni taşıyacak, onlara ilk doğduğum da nasıl hitap edeceğimi bile bilmediğim iki insan nasıl etmiş. Allah başımızdan eksik etmesin diyip fikirlerimi beyan etmeye devam edeyim. Zor işler olduğunu biliyordum. Ama herkes güzel bir hayatım olsun, çocukken güzel oyuncaklarım, elbiselerim, arkadaşlarım. İstekler tabi ki bitmez çoğalır ergen dönemlerinde en kaliteli cep telefonum, bilgisayarım olsun ister… Bu anına kadar tatminsizliğini anne ve baban giderir ama şöyle de bir gerçek var onlar her zaman arkadan da olmayacak o yüzden kendi ayakların üzerinde durman gerekecek… Yani Emrah Efendi bitti emekleme vakti kalk ayağı bir git bakalım diğer koltuğa sonra diğer koltuğa sonra ötekine aaa bir bakmışsın yürümeye başlıyorsun ha ha işte bu kendi başına yaptığın tek şey zannedersin ama çocuksundur bilmesin ömürleri yetene kadar annenin ve babanın senin tulumunun kopçasından tutuğunu sen en güvenli yerde yani yatağındayken bile senin her dakika kontrol eden nasıl olur da seni yürürken bırakacaklarını düşünürsün… İşte hayat biraz böyledir yürüdüğünü zannedersin ama onlar hep senin arkandadır. Mağlupsun oğlum dedim onlar hep senin arkadan da olacaklar sen istesen de, istemesen de annemin sözlerini duyar gibiyim; anne baba olunca anlarsınız… İnşallah sizin gibi iyi bir anne babaya hayırlı evlatlar olmuşuzdur. Şimdi atağa geçmem gerekiyordu annem ve babam bana o kadar güzel bir asist yaptı ki ben bunu mutlaka gole çevirmem gerekiyordu. Ama yapamadım uzaklardan bir ses; Emraaaaaahhhh oğlum baban geldi hadi eve… Yine gol olmadı yani… Ben hiçbir zaman çıkamayacaktım… Çocukluktan… Annem en iyisini bilir… Dedim ve vedalaştım arkadaşlarımdan… Kendime güvenmem ve kendi başıma bir şeyler yapmam gerekiyordu bunun da dersini aldım hayatım boyunca kolumdan lekesi yok olmayacak bir yanık lekesi aldım… Kendime güveniyorum ya bir şey olmaz ne olacak kapının önünde oynarım gelirim nereden bilecektim böyle bir şey olacağını… Anne hisleri işte oğlum çıkma dışarı içimde sıkıntı var dedi bende dinlemedim çıktım arkadaşlarım öyle bir ateş yakmışlar ki offf anlatamam size ateş beni çağırıyor hemen onlara katıldım ve sonuç annemin hissi gerçek oldu kolumda ki yanık… Şimdi kolundaki acıya mı üzülesin yoksa annemden yiyeceğim fırçaya mı? Gözümü kararttım ve eve gittim ana yüreği yine dayanamadı tabi ki… O günden sonra çıkmadım sözünden. Velhasıl kelam mağlup başlarsın hayata… Siz sizin olun anne, baba sözünden çıkmayın…