...Hayata Konulan Üç Nokta…

Yaşamaya değer bir hayatım olsaydı,
Yaşardım ben de o zaman adamakıllı, inan bana.
Gündüzsüz geceler yaşamak kaç kişiye nasip olur bu hayatta?
Sen hiç yüzleştin mi soğukluğuyla, sarılıp uyudun mu hiç kâbuslarına?
Belki sana dost olurlar umuduyla…
Yaşanmamış saatler yaşadın mı sen hiç?
Kovalarken yelkovan akrebi, kaçtın mı sen de aynı hızla ecelinden?
Ve teslim oldun mu yelkovana saat 12 yi vurduğunda? Yani cellâdına…
Geride bırakarak tüm güzellikleri…
Oldu mu mezarının başında ağlayanın,
Kara toprak ve senin aksine hayata meydan okuyan birkaç dikenden başka?
Dost olmayı başarabildi mi, çürümeye yüz tutmuş vücudun yılanla ve çıyanla?
Miadım doldu benim yaşanmamışlıkların arasında.
Son kullanma tarihim çoktan geçti, çürüdüm yeryüzünün soğukluğunda.
Ama tekrar söylüyorum, dinle bak ne diyorum:
Ben de yaşardım adamakıllı eğer olsaydı yaşamaya değer bir hayatım, inan bana. Yaşamaya değecek güzel dakikalarda…
Şimdi her şey, benimle tanrı arasında…
Bekliyorum en azından onun randevusuna sadık kalması umuduyla…

Biterken hayatın elime tutuşturduğu acımasız kaleminden dökülen satırlar, gündüzsüz gecelerden birinde yazdığım şu cümle geldi aklıma:
“Asil oyuncusu olmayan bir dizide konuk oyuncularız hepimiz.”
Ve bir şarkının sözleri tamamladı eksik kalan satırları:
“Bazı yalanlar güzel, bazı gerçekler acıymış…
Bazı ölümler uzun, bütün hayatlar kısaymış…”