Hayata Dönüş Şiiri - Arif Ödemiş

Mezarım açık
Girmem asla ordan içeri

Ekliyorum kırık bir kibriti
Ve beynimdeki kopuk kabloları

Artık ben terkedenim,

Uzaklaştım kötü insanlardan
Bundan böyle yaşamımı yüceltmek için
Sahnemde yerimi alırım…

Yüzeyi renklenmiş ayna
Şenlenmiş komik sözlerle

Parçalandı buz duvarlar

Sıcak bakıyor gözler
Yumuşadı sözler
Yanımdan artık gitmesin dostlar

Kolay artık uzaklar
Duvarı aşar kanatlı rüzgar atlar
Kaçışıyor yüzlerce sinsi sansar

Al kumaş donanmış geminin yelkenlerini açarım
Sandalyemi sarsıyorlar
Uyandırmak için bu mutlu düşten
Düşeceğim sanmasınlar
Asla dönmem hüzne ve kedere
Düşmem yere

Tanrı yukarıdan
gülümseyenleri alkışlıyor
Kıştan mutlu sarktım bu bahara

Uzanır umutla sarmaşık duygu
Mutlu bak, tek tez tiz çığlık sesim
Baharı çağırıyor
O kadar çok kar adam ederken ruhum

Sahnem kibrit kutusu
Kibrit kutusundaki kırık bir kibrit iken
Mutlu gözyaşlarım kurtardı beni yangından
Uzak düşmek kurtarır beni
Bu kara mezardan

Mezarım açık
Girmem asla ordan içeri