Hayata Dönüş Şiiri - Seyit Er

Öncemizde ne çok şey yaşadık ikimizde
Nice yanılgılarımız oldu
Gölge gibiydik kalabalıklarda
El gün deyip hep maske taşıdık yanımızda
Nasıl güldürebiliyorduk az önce yastıkta ağlayan yüzümüzü

Sabrımız katlayarak geri veriyordu mutsuzluğu bize
Her düşümüz ölü doğuyordu
Sancılarımız
Acılarımız
Arsız bir yüzle sokuluyordu bize
Her gün bir şamar daha yiyorduk
Yüzümüz kızarıyordu aynaya bakamıyorduk

Kaç kez durdurduk kendimizi
Uçurumun rahlesinde
Kumdan kaleler kurardı ellerimiz
Usanmadan yıkardı aynı hoyrat el kalemizi
Tahammül edemezdik
Anlamazdı da söylesek
Eşşek boyanır gelirdi yine

Jilet keserdi her gün yüreğimizi
İllet bir hastalığı yaşadık her gün
Mikrop gibi gezerdi eli tenimizde
Buz keserdi elimiz ayağımız
Lağım kokardı nefesi
Ben Filistin askısını da bilirim Metristen
O işkenceyi bile özlüyorum

Ölümü arıyorduk yaşarken
Her gün biraz daha uzaklaşıyorduk kendimizden
Sudan çıkamıyordu umudumuz
Bir mayın yutmuştuk patlamasını bekliyorduk
Gözbebeklerimiz yarınsızdı
Yarımsız yaşıyorduk ikimizde
Bazen bir masala bile inandırıyorduk kendimizi
Annemizin sorgularında bile doğru söylemiyorduk
Hep kendi hücremizde gizleniyorduk
İstemiyorduk bizden başka kimse üzülmesin

Geçip gidiyordu hayat gözlerimizin önünden
Biz ne dahil oluyorduk hayata
Ne sahi oluyorduk baharlara
Yaşıyorduk işte paramparça

Son kez doğrulduk bir gün içimizden
Son mermiyi sıktık havaya yüreğimizden
Düşmeden toprağa sevgi
Avuçlarımızda getirdik birbirimize
O gün döndük hayata ikimizde