kendi ikliminde kaybolmuş bir çocuk gibidir insan,
nerden geldiğini nereye gideceğini bilmez...
yarını yoktur aldığı her nefes ruhunu gezdiren bedene armağandır...armağanın güzelliğini birbirini sevrek yüceltir...
sevmekten vazgeçtiğin zaman ruhunu yoksullaştırırsın,
çünkü ruhu besleyen yegane varlıktır doğumun ve ölümün olan Aşk! .
mutlu olmaksa isteklerine bağlıdır! (Sokak Kaçkınından)
20/01/2010-00:00
İlknur KöknarKayıt Tarihi : 20.1.2011 00:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!