Hayat kayıplardan ibarettir. Hiç kimse “kazandım” demek cüretini gösteremez. Çünkü kazandığını sandığı her şeyi günü geldiğinde terk etmek zorunda kalacaktır.
İşte tam da bu yüzden kişi, hayatını beyhude işlerde harcadığının ayırtına vardığında öne süreceği mazeretlerin hiçbir geçerliliği olmaz.
“Hayat benim, dilediğim gibi yaşarım,” gibi bir takım savunma sözlerinin ardına sığınmak da kişiyi düşmüş olduğu açmazdan kurtaramaz. Çünkü her şey gibi hayatın da bir sonu var ve zamanı geldiğinde biter.
Hayat insanın kendisine ait bir şey de değildir üstelik. O yalnızca Cenab-ı Hak’ın kişiye vermiş olduğu bir emanettir. Bu yüzden çok değerlidir, ya da öyle olmalıdır ve yaratanın kuluna verdiği bu değerli emanetin değerini lâyıkıyla bilmek gerekir.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
