Hayata bir yolculuk (kalbinin ince teli ...

Ben cok insan eledim hayatımdan
Ben cokmu iyiydim hayır belki ama
kimsenin kalbini bile isteye kırmadım
kimsenin kalbinin oyuncak etmedim

Hayat bir yolculuk, bazen zorlu, bazen ince,
Gönlümde iz bırakır her adım, her hüzün, her sitem.
Ben ne bir azizdim ne de kusursuz bir kul,
Ama kimseyi kırmadım, kimseyi yıkmadım bile isteye,
ne de olsa kalp, ince bir tel.

Geçtiğim yolların izleri var içimde,
Kimini geride bıraktım, kimisi kaldı gönlümde.
Oyuncak etmedim kimsenin sevincini, umudunu,
Ne bir düş kurdum başkalarının kalbinde,
ne de sahte sevdalarla yıktım umutları.

Belki fazla iyiydim, belki değil, kim bilir?
Ama vicdanım rahat, bilirim ki her vedada,
Gönlümde saklı bir hatıra kaldı,
Kimseye bilerek zarar vermedim, bu yolda yalnız yürüsem de.

Kalbim temiz kaldı, vicdanım ak,
Bilir misin, ne büyük bir huzur bu?
Hayat devam ederken, geride kalan anılarla,
Biliyorum, doğru olanı yaptım her zaman.

Her adımda bir iz, her vedada bir yara,
Yürüdüm yalnızca, kimseyi kırmadan, incitmeden,
Belki yolum zordu, belki yalnızdım, ama
Kalbimle oynayan olmadım, kimsenin kalbine dokunmadım yalanlarla.

Bir zamanlar hayatıma girenler,
Kimi dost, kimi yabancı,
Gönlümde iz bıraktı her biri,
Ama kimseyi bilerek silmedim, silemedim bir çırpıda.

Belki de çok iyiydim, belki de fazla dürüst,
Ama içimdeki ses susmadı hiç,
Dedi ki: "Oyun oynama kalplerle,
Gerçek olmayan sevgilerle yıkma umutları."

Her vedada bir parça bıraktım geride,
Ama ne yalan söyledim, ne de kandırdım,
Beni terk edenlere bile,
Bir kez olsun kötü söz söylemedim, dökmedim zehirli cümleler.

Belki yalnızım şimdi, belki sessiz,
Ama huzurlu kalbim, biliyorum ki,
Hiçbir yarayı bile isteye açmadım,
Hiçbir kalbe sahte bir umut bağışlamadım.

Bu hayat böyle, bazen yitirmek de gerek,
Ama geriye dönüp baktığımda,
Vicdanımın sesi hep fısıldar:
“Sen doğru olanı yaptın, kalbini temiz tuttun.”

Gece yastığımın altında saklıdır tüm yaralarım,
Her biri derin, her biri sessiz bir çığlık.
Ama yine de vazgeçmedim iyilikten, doğruluktan,
Çünkü bilirim, kalp temiz olunca, en zor anlarda bile huzur bulur insan.

Gece yattığımda başımı yastığa koyarken,
Vicdanım hep rahattı, yüreğimde huzur vardı.
Ama ne zaman ki doğrularla yürüdüm,
İşte o zaman en derin yaraları açtılar bende, en çok o zaman kırdılar.

Ben ki kimsenin hakkına el uzatmadım,
Kalbimi açık tuttum, sevgimi saklamadım,
Ama ne kadar saf kaldıysam,
O kadar acıttılar, o kadar incittiler içimdeki çocuğu.

Vicdanımın sesine hep kulak verdim,
Yanlış yapmaktan korktum, kimseyi incitmemekti derdim.
Ama ne kadar vicdanlı davrandıysam,
İşte o kadar acımasız oldular bana, kırılan hep ben oldum sonunda.

Evet, çok kırıldım, belki de en çok ben,
Ama her sabah yine kalktım, yine inandım sevgiye,
Vicdanımla barışık olduğum sürece,
Biliyorum, bu dünyada en değerli şey, içimdeki o temiz safiyet. İçimdeki cocuk

Her acı bir ders oldu, her sitem bir yol,
Ama ben hiçbir zaman dönmedim yanlış yollara.
Bu kalp, ince bir tel, her ne kadar zorlasalar da,
Vicdanım hep doğruyu fısıldadı bana.

N0T:içinizdeki cocugu öldurmelerine izin vermeyin