Hayata Bir Var- Ölümü Bir Geçe

Hayata, nefese bir vardı hep zaten
Hayatında,nefesinde, nefsinde biri vardı
Daima terleyince insan kokardı
İnsan son zelzelede en çok kendinden korkardı

Yarına bir vardı son şahadet sözünde
Yarınlardan birini aldı alev yangın közünde

Birden başladı, hiç bilmeden, ansızın uykudayken
Gözleri yaşladı, yürekleri yasladı gün henüz doğarken

Yazgıydı, yazgımızdı karanlık
Buz soğuk kolon arasında
Doğranıyordu adeta insanlık
Beton bloklar insafında

Ev diyorduk,evimiz diyorduk
İçine belki de yüzbinlerce hatıra sığdırıyorduk
Ama kumdan kalelerin mezarlığına
Kağıttan yapboz parçaları gibi
İlk akşam vaktinde biz giriyorduk.

Yine vuruyor yürekler kütürtüsüyle kolonlara
Yine soğuk terler dökülüyor son dalgaya
Uzaklardan çığlıklar, ahlar,feryatlar
Duyulmayan, duyulamayan biçare imdatlar.

Mutluyduk geleceği ipotek edip
Hayat pahalılığında ev diye aldığımız
Kumdan kat kat kalelere
Mutluydu ev diye kumdan mezar satan
Rant kuran hayallere

Tepeden bakıyorduk denize
Efeleniyorduk bilmem kaçıncı kattan yeşile
Toprağı saklıyorduk beton çimento arasına
Yeşili doğruyorduk koca rezidans arsasına.
.
İçimizdeki korku vuruyor yine beton kolonlara
Avizelerin, camların sesinde
Çocuklarımızla göz göze geliyoruz
O anda her şeyin suçlusu biziz diyemiyoruz
Biziz bunların sebebi yeşilin katili söyleyemiyoruz.

Ve duruyor korku, duruyor zemin

Bitiyor bitmek bilmeyen kabus
Bir dakika bir ömür oluyor.
Saniyeler ömürden onbinlerce alıyor.

Yine cana sarılıyorsun
Yine canana sarılıyorsun.
Yine cananınla başbaşa kalıyorsun.
Yine canlara ağlıyorsun.

Evet,hayata bir kala hayatta kaldık
Evet, yine depremler oluyor
Herkes konuşuyor
Değişen bir şey yok

Ölüm pazarlanıyor mutluluk bahçesinde
Ölüm insanlık arefesinde
Ölüm insancık nefesinde

(Maraş depremi yaktın içimizi
Öyle yandık ki...)