.
parmak izi;
elinizdeki bardağın...parmak uçlarındaki bıraktığı izi söyleyecektim
ben bile görüyorum...ince kırılan bir ses gibi anlatmak istiyordunuz
sonra herşeyi size bırakıyorum...hayalsiz yaşayanların buz dünyalarında
haklı olmakta umurumda değil...ben biliyorum kendimi...bana benziyor bu
iris;
köşeleri dolaşırken...elimde çiçeklerle...bir serinlik arıyordum düzlüğünde
hani gülen bir insan gördükçe boş sokaklarda...ne kadar yalnız kalıyor
ne kadar kendinden geçiyor kahkaha...gül uzattım evet...sadece adalet adına
öyle karanlık bakma...ortasında yeşil dünyama...maviliğimle kalayım şurada
bu;
toprağı kaldırıyorlar cenazelerin üstüne...sana benzemesin bu... sen ölümsüz
sen sürgünsüz..sen terk edilmeden gülemezsin ki...acının öğrettikleri değil, bu
gözlerin şarkıları..ellerinin çocuk şakaları..anlatması efkarının tenine kazıdıkları
gitme buralardan...herkes oyuncak hayata...bu, kendimizi kuralım zamana
zifir keskileriyle
nikotin kemeriyle
karbonmonoksit
kül gerisi düşe
hayata benzer
sizi anlamaz
kendine yanar
bu,
bu grilik uçurumdur
korkmayın
düştüm...
bu yılı /
Zafer Zengin EtnikaKayıt Tarihi : 11.11.2006 13:34:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
DÜŞsüz kalmış aşk
Girebildikçe Antoloji'ye, sizi okumaya özen gösteriyorum, bunu bilin.
Tebrikler, sevgiler...
TÜM YORUMLAR (3)