Hayata Bakış Şiiri - Zafer Gök

Doğum!
Dünyaya geliş.
Birliktelikten bekleyiş,
Anne babaya en mutlu iş.
Bebeklik!
Uykusuz geceler,
Uzadıkça uzayan ninniler,
Hep çileyi çeken anneler.
Çocukluk!
Sinsice yaramazlıklar,
En olmadık zamanda haylazlıklar,
Ve yarın diye beslenen umutlar.
Gençlik!
Tam on yedi yaştır.
Duygular medceziri andırır.
En iyi ilacı zamandır.
Yirmisinde durulmaz,
Yirmi ikisinde “gem” vurulmaz.
Yirmi beşinde “yuvasız” olmaz.
Yirmi altıyı aşarsa “yar” bulunmaz.
Otuz otuz beş arası “olgunluk”.
Otuz beş kırk arası “mutluluk”.
Kırk elli arası “durgunluk”.
Sonrası zaten belli “yorgunluk”.
İhtiyarlık!
Elden ayaktan düşürmesin,
Varisleri “mirasa” düşürmesin.
Toprak diye, huzurevine düşürmesin.
Ölüm!
Doğarken ben ağlamıştım.
Anlamadan sebebini, doldu miadım.
İnşallah duasız kalmaz “mezar” başım.
10.04.2002
Zafer GÖK