Hayat Yolu Şiiri - Ramazan Tuğrul Oğulata

Zaman tüm hızıyla başını almış giderken,
İnsan da aynı hızla, peşinden koşuyor.
Kendi kader çizgisinde düşe kalka yol alırken,
Ömür denen yol süresini doldurmaya çalışıyor.
Herkesin kendi yolu var, ne olduğunu bilmediği,
Anne, baba, kardeş beraber yol alıyor bir süre,
Sonra hayat mücadelesi ön plana çıkıyor,
Hırslar, istekler birbirini kovalıyor,
Ömür, hayat koşusuna dönüşüyor birden bire,
Hayat koşusu bir maraton aslında, süresi bilinmeyen…
Bazen yollar çakışıyor koşuda, ortak kaderler oluşuyor,
Katılanlar, çıkanlar oluyor sürekli maratondan,
Yeni dostlar, yeni arkadaşlar çıkıyor karşına,
Sevdiklerin, nefret ettiklerin oluyor içlerinde,
Yoldan atmak istediklerin bile çıkıyor bazen,
Beraber yürümek istediklerin de oluyor aralarında,
El ele yürümek istiyorsun hatta içlerinden biriyle,
Bir eş, sonrasında senin çocukların, mutlu oluyorsun.
Ömür denilen bitişe doğru yol alıyorsun hep birlikte,
Daha hızlı gitmek, birinci olmak istiyorsun maratonda,
Her şey yolunda gidiyor bazen, sen yolundayken,
Mutlu oluyor seviniyorsun, sınırsızca…
Karşına engeller çıkıyor bazen beklemediğin anda,
Kader çeşitli tuzaklar kuruyor sana nedense,
Terslikler üst üste geliyor, anlam veremiyorsun,
Hayat acımasız yüzünü gösteriyor, bir bir keyifle…
Beraber yürüdüklerin yön değiştiriyor bazen,
Başka yollara sapanlar oluyor zaman ilerledikçe.
Koştukça yaşlanıyor, güç kaybediyor herkes birlikte,
Yol arkadaşlarından koşuyu bırakanlar oluyor istemeden,
Bu ilk deden, nenen, amcan, teyzen oluyor çoğu kez,
Kendini daha yalnız ve zayıf hissediyorsun giderek…
Yoruldular artık koşamıyorlardı diye düşünüyorsun,
Hayatın normal akışı deyip, devam ediyorsun yoluna...
Bir gün en sevdiklerine de geliyor sıra ummadığın anda,
Buraya kadarmış deniyor, olağan bir şeymiş gibi…
Bu annen, baban oluyor büyük bir ihtimal,
Ölümün gerçek yüzünü anlıyorsun o zaman,
İçin acıyor, bocalıyorsun günlerce bir şey yapamadan,
Her şeyin boş ve anlamsız olduğunu fark ediyorsun.
Sen koştukça yolun sonu senin için de yaklaşıyor,
Bitişe doğru gücün giderek azalmaya başlıyor,
Zor da olsa an gelip göğüslüyorsun ipi,
Senin için maraton burada bitti diyor biri.
Sessiz sedasız ayrılıyorsun hayat yolundan…
Geride kalanlar el sallıyor sana suskunca,
Duygulanan, ağlayan oluyor belki içlerinde,
Ama herkes yoluna devam ediyor sensiz bir şekilde…
Sen bir süre onların anılarında kalacaksın mutlaka,
Sonra sen de herkes gibi unutulup gideceksin,
Hayat maratonu ise başka kaderlerle yoluna devam edecek...