Hayat Yolculuğu Şiiri - Döndü Dülger

Öğretiyor hayat işte iyi niyetinin sancılı sonuçlarını.
Kafanı duvara vura vura,
Kolunu kanadını kıra kıra.
Gözünden acı yaşı akıta akıta,
Umudunu dağa taşa savura savura.
Öğretiyor insanların acımasız yüzünü,
Göğsünde kor ateşi yaka yaka.
Bi şekilde karşılaşıyorsun zalimlerle.
Bi anda buluyorsun kahır çukurunda,
Hiç ummadığın anda, vefasız kullarla.
Sonra ne mi oluyor.
Sonra bir labirent ki yolunu bul bulabilirsen.
Bi kor alev ki söndür söndürebilirsen.
Bi boyunduruk ki kurtul kurtulabilirsen.
Ne sesin çıkıyor, nede halin âyân oluyor.
Bir yalnızlık ağına takılıp kalıyorsun,
Avazını da rüzgar alıp götürüyor,
Ne gözyaşın kâr ediyor,
Ne de gönülden ki ahın duyuluyor.
Yaşayıp gidiyorsun öylesine,
Eksilmek değil bu sessiz bir yokoluş,
Ezile ezile, canı çarmıha gere gere.
Hayallerini imkansızlığa serpe serpe.
Bedeli Azraille hasbihal ede ede bir yok oluş ....
Döndü Dülger