Hayat Yolculuğu Şiiri - Berkay Bahar

Kent ışıldıyor çocukça
Bir eldi beni yakalayan soğukça
İçim boyası akmış bir tablo
Beni görünce ellerini ovuşturuyor diablo
Hiç uğranılmayan sokaklar gibi hüznüm
Viran şehirler boş araziler gibi üzgünüm
Yalnız
Yalnız kendime kızgınım

Yatır beni dizine
Yatır da saçımı okşa anne
Anne, bu dünya çok yoruyor beni

Kırılmışım
Çok kez yıkılmışım
Suç insanlarda değil ki
Ben verdim onlara bu imkanı
Yoksa nasıl kırarlardı bu canı
Yoksa nasıl akıtırlardı sokaklara kıpkızıl kanı
Cesaretleri sevgimden doğmuştu muhakkak
Sevgilerim edilmiş ilhak
Çok
Ama çok yorgunum budur tek hakikat

Yatır beni dizine
Yatırıp da halimi sorsana anne
Anne, bu insanlar delirtiyor beni

Hüzünlü bir türkü tutturmuşum
Kendimi çekmişim köşeme unutturmuşum
Kendime ölmekler uydurmuşum
Biliyorum bunlar son adımlarım
Uzak diyarları adımladım
Ben
Ben hayat yolculuğumu tamamladım

Yatır beni dizine
Yatır da sev beni çokça anne
Anne, Azrail pek fazla soruyor beni