Hayat Yemini...! Şiiri - Ramazan Kocapınar

Süsleyip dururken, kendi bahçemi,
Hüzün hüsran kaplar, şimdi içimi,
Açmamış tomurcuk, taze gül gibi,
Dalımdan koparıp, aldılar beni..!

Bir arada bazı, binbir fasiti,
Bile bile yine, etti kasıtı,
Çöl ortasındaki, yusuf misali,
Karanlık kuyuya, attılar beni...!

Iş ile emekten, çekmiş elini,
Çoğalıp türemiş, hazır yiyeni,
Hal hatır bileni, sayıp seveni,
Terazi kefede, tarttılar beni...!

Kelepir sanıldım, pekde ucuza,
Azık yem edildim, azmış kuduza,
Güvenip durdular, mevki nüfuza,
Mal davar paraya, sattılar beni...!

Nedir bu telaşım, niye bilmemki,
Bin tövbe bin kere, ettim yemini,
Bir kaç şuh gönüllü, güzel çirkini,
Olumsuz sevdayla, sardılar beni...!

Bir araya toplanmış, savcı hakimi,
Sorup durdum yine, suçum nedirki,
Ne etsem kabahat, saflık benimki,
Mübaşir şahitten, sordular beni...!

Bilmem hiç varmıdır, yeter diyeni,
Görmezden geldiler, asıp keseni,
Yaşarken giymişim, beyaz kefeni,
Yüreğimde hançer, vurdular beni...!

Bir beşerim işte, kendi adımla,
Acı tatlı ekşi, ayrı tadımla,
Nice dize yazdım, suyla yudumla,
Aheste aheste, yuttular beni...!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ben can belledikçe, oysa kimini,
Serdiler, Sildiler, Sürdüler beni...!
Sabredip körlettim, birde nefsimi,
Yaktılar, Yıktılar, Yordular beni...!
Şimdi artık ettim, HAYAT YEMiNi...!

Gurbetten Bir C A N! - Gizemlikartal