Hayat Yaprağı Şiiri - Atilla Adsay

hayat rüzgarı ile çıktım yola
savurdu beni sağa ve sola
son bahar yaprağı gibi attı yere
çiğneyen kalmadı düştüm derde
yağmurun çisesiyle buldum can
açtım çiçek oldum hep sevcan
ardından geldi hüzünler boğdu kederler
bir yanım hasret bir yanım gürbetler
sevgiyi esirgedi bak zalim kullar
muhabbetleri el kiri dünyalık malı
bari götürseler bir anlık serveti
ne çantası var nede cebi bu kefenin
selim taşı sonradan vurur inler sesin
eyvah ölen ben imişim diyeceksin
ah edip elinden bir şey gelmeyecek
ne yaren ver nede mal cağızın
ettiysen bir hayır gelir önüne
sende pişman olcaksın bir garip divane
gariptir kardeşim bu dünyanın işi
ne versen doymaz zalim olmuş kişi
bir avuc toprak doldurur ac gözü
bilmez insanoğlu sevginin özü
ne krallar yaşadı ahkam kesildi
mecalları kalmayinca aman diledi.