Hayat Yalan Şiiri - Radiye Diri

Hani bir kış günü hava ayaz

Sokaklar tenha,ellerin ceplerinde

Penceremin önünde…

Ağzından çıkan soğuğun şiddetini gösteren duman

Omuzların çökmüş,kırağı düşmüş saçlarına

Yolun sonunda bir gölge adam.

Neydi kendini bu hale getirmene sebep

Dur söyleyeyim…

Yıllanmış kof bir çınardın rastladığımda…

Dibinde filizlenip,cansuyun oldum.

Bir anda hayat bulunca nehir gibi çağladın,

Şimdi nedamet içindesin anladım.

Dönsen ab-ı hayat olsan ne fayda

Dehlizlerde kaybolmak demek

Dertsiz dünya aramak akil-e kar değil.

Her şey sabırda saklı…

İbrahim’in ateşinde yandın mı ?

Musa’nın nehrini aştın mı ? ki

Eyüb’ün yaşadın sanki,

Yunus olup kırk gün kır gece balıklan imtihan mı oldun?

Yusuf gibi nefisle züleyha arasında mı kaldın?

Gökte ki kara bulutlarla sevişip,şimşeklerle çarpışmış,

Sağnak olup yeryüzüne düşmüşsün sanki.

Ne bu kibir bu gurur elbet ömrüm bir gün durur…

O gün gelir ruhun nedamet ırmağında boğulur.

Herkes gibi senin de son durağın…

Bir avuç türap ,düşlerin ,ihtirasların,

Hayatın yalan olur