Hayat Veren Bir Zehirdi Bakışın

Güllere hayat veren bakışlarına inat,
Hayatımın panzehri gözlerinde dururdu.
Seninle can bulurken, yeşerirken tabiat,
Benim hayat membaım bakışınla kururdu.

Bahçıvanlar sunarken kızıl gülleri sana,
Gözlerin yüreğimi bulardı kızıl kana.
Ne gözlerin anladı, ne güller bildi beni,
Ayrılığın elemi ölümü sundu bana.

Ecelin şerbetiyle firakım diner sandım,
Azrail’in zehrini yudumladıkça kandım
Artık kara topraklar sahipse de canıma,
Gözlerinde yaşarım diye diye aldandım.

Ey gözünden ruhuma durmadan ölüm akan,
Ağlayınca öldürüp, gülümseyince yakan
Yüreğimdeki nehir gözlerimde çağlarken,
Bir şimşekti bu sitem, belki son defa çakan.