Hayat Verecek Şiiri - Mehmet Tekmen

Hayat yokuş yukarı,emekleyerek çıkar.
Tertemiz gönülleri,acımasızca yıkar.
Her saniye sırtına,yük üstüne yük katar.
Taşıyamaz hepsini,kara toprağa batar.

Sorsam halini ona,gülümser acı acı.
Bırakmaz kavradığı,dünyalık tahtı tacı.
Sürünür varmak için,bir an önce zirveye.
Çeker tüm ıstırabı,gamla dolu sineye.

Yeter dur,dense bile; durmaz yukarı çıkar.
Verilen öğütlere,kulaklarını tıkar.
Bırak kendi haline,gitsin gittiği kadar.
Dünya ona geliyor,güzel ama pek çok dar.

Dağlar,taşlar,ovalar; yaylalar sınır bilmez.
Saymakla bitmez varlık,kolay hesap edilmez.
Yazmak nafile bir iş,olsaydı dünya geniş.
Zenginlikte olmazdı,süreçte çıkış iniş.

Topla kendini akıl,önünde yol engelli.
Hesabı var adımın,mahkeme hazır belli.
Düşünce tedbir gerek,yer yok acele işe.
Pişman olmamak için,sende dur de gidişe.

Geride hatıralar,ikaz eder insanı.
Gösterirler birlikte,sende olan noksanı.
Anlarsan hal dilinden,kulak ver gelen sese.
Binler şükür gerekir,alınan her nefese.

Karşılıksız verilmez; gençlik,sıhhat ve zaman..
Aldanıp kanma hemen,şeytan sözüne aman.
Geçicidir bu hayat,nihayete erecek.
Allah inananlara,sonsuz hayat verecek.