Hayat ve Sevgi Şiiri - Bedri Kenan Karaal

Dumanı bile sigaradan çıkmıyor sanki,
Zaten zor nefes alıyorum yüreğimin yangınından…
İsyanda ayaklarım yürümekten, nereye gittiğini bilmeden…

Nasırla dolu yılların ezikliğinden,
Üşüyor ellerim, kollarım bedenim soğuk poyrazlarda,
Yalnızlığın acısıyla üşüyor,
Ağını toplayan balıkçının ellerine isyan ederek…

Korkularımla yüzleşmek istemiyorum artık,
Kaçıyorum senden seni hatırlatan her şeyden…
Ama nerde?

İşte geçiyor yanımdan sarılmışlar bellerinden,
Kıymetini bilemedin dercesine bana,
Bu kadar kıskanırmış insan demek ki...

Ah ulan bu yağmurda da mı yalnız ıslanacaktım,
Yağmurun sesi seninle güzel, ıslanmak seninle güzelmiş, üşüsek bile hissetmeden…

Ya şimdi? ..
Üşüyorum işte,
Ya vapurların sesi? ..
Hiç de hoş değilmiş meğerse,
Simit karın doyurmuyormuş, çay da demiri önlermiş,
Güvercinlere de yem veren birileri çıkar be gülüm benden başka…

Kaldırımlar artık yalnız yürümeme alışmalılar,
Bakmasını bilmeyen gözlerle üzerinde gezinmeme,
Yalnız yapayalnız…

Fakat ne çare her yerde sen, her yerde sen varsın,
Her şeyde sen varsın,
Hayat ve sevgi sendeymiş nedense?
Hayat ve sevgi! ...