Hayat ve Ölüm Şiiri - Metin Kozan

Yakışırmı gülmek bukadar bir başkasına,
Aldırmazdın boynundaki geçim halkasına,
Koşarak giderdin yavrunun arkasına,
Geç buldumda çabuk kaybettim seni Ana.

Sanki bu kadar sevmem imkansızdı seni,
Sevmeseydin sen evladın gibi candan beni,
El oğlu bu kadar sevilirmi ne nedeni?
Diyenlere cevaptı erken sarman kefeni.

Soğuktan al al olan yanakların gülerdi,
Seninle olanın biterdi gamı ve derdi,
Tamam dedim Rabbim bir Ana daha verdi,
Bu sevincimde lâkin çok çabuk sona erdi.

Yuvayı bir arada hep Ana tutuyormuş,
Ana varken insanda rahatça uyuyormuş,
Hayat yaşandıkça insana dert kusuyormuş,
Meğer Anası ölenin, babası da ölüyormuş.

(07/02/2001 - ÇANKIRI)