Hayat Ve Ölüm Şiiri - Sefa Akar

Soğuk bir kış vaktindeki üşüyen bir kedi gibiydim,

Çaresiz ve Korkak...

Tersten esiyor rüzgar yormak için beni,

aklımı dinlememem için gürültü çıkaran dere ve ürperti.

Bir damlayla dünyaya gelen bu insan ne kadar kusursuz

Ve ne kadar salak...

Kendini yakan ateşin içine ısıtsın diye girecek kadar...

Hiç dünyada olmasaydım neler farklı olurdu acaba diye soruyorsun ya arada kendine

Hiçbir şey...Evet hiçbir şey .Ne sandın herkes seni düşünüyor...

Gece gündüz rüyasında seni görüyor seni gözünden sakınıyor...

Sen olmasaydın şuan olmayanlar gibi adını sanını bilmediğimiz biri olacaktın...

O yüzden böbürlenme,Azrail yanına geldiğinde canını almaya kıyamasın.İnsanlar senin üstüne toprak atmaya dayanamasın...