Hayat Ve İnsan Şiiri - Metin Keleş

Her gidiş, zamanın çaresizliğine yenilmekti
En acısı, giderken nereye gideceğini bilmemekti

Gülmek sadece acının ve kederin üstünü örtmekti
En doğrusu gülerken, gerçeği de görebilmekti

Her ölüm yaşarken bir firardı aslında
Başka bir yerde dirilmekti aynı zamanda

Sevmek bir yüreği rehin almaktı
Severken hiç bir şeyi hatırlamamaktı

Her şiir şairi için bir gözdü
Biterken yeni bir şiire önsözdü

Aşk çırpınarak yalana boğulmaktı
Denize düşüp yılana sarılmaktı

Her hüzün resimlere sonbahar diye geçti
Peki ya hüzün mevsiminde yaşamayı kim seçti

Merhamet kazanılması çetin, zor bir yarıştı
Başarı o yarışmayı kazanmak değil,katılmaktı.

Her çiçek sunulmak isterdi elden ele
Kardelenler misali öleceğini bile bile

Sevgi bazen bir ceylanın ürkek duruşuydu
Yâda bir serçenin uyurken kalp vuruşuydu

Her bahar bir göçebe yurdu oldu çocukluğum
Gidenlere yaza yaza göç aldı çoğunluğum

Doğru; günahkâr gecenin sabahına doğan güneşti
Yanlış; güneşi izlerken onunla yenilenmemekti

Her gurur bir zafer değil aksine yenilgiydi
Alnımıza yazılan kadere ölüm dâhil değil miydi?

Zaman üç vakide gizlenmiş bir ikindi telaşıydı
Hasret, kör bir kurşun bir sokak eşkıyasıydı

Her çocuk bir çiçektir yıllar da geçse unutamaz hiç anayı
Hangi göz unutur Filistin’de evladına siper olmuş babayı

İnsandı vuran da vurduran da ölende
İnsandı seven de sevdiren de terk eden de

Ve insan;
Kâinatta en üstün en bilmiş en fettandı
Bazen de ben insanım diyen bir şeytandı