Hayat Ve Ben Şiiri - Muharrem Soyek

An gele zamanın nabzı duranda
Dönemesem de geriye bir manayla
Bari huzur bulaydım kefen içinde
Yan gele yatan ruhum cennet keyfinde...

Duysaydım çağlayan suları
Suyu ürperten rüzgârı
Çiçeği öpen arıyı
Ve seher vakti öten bülbülü,
Hele bir açaydım gülden gönlümü
Bileydim güle can veren ölümü,
Her şeyi sevecektim inan
Kaderin sopasına rağmen…

Uzanıp hayallere
Çayını yudumlarken bile
Kalbinden bir yol versen aklına
Mızıklanmadan oynasan içindeki çocukla
Gör bak ne yakın gelirsin mutlu sonlara.

Haydi, patlat bir şarkı
Deme çatlakmış sesin,
Kime ne len!
Farz et kargasın sen!

Haydi, şiir defterini aç
Şiirden bir gönül geç
Kalbi kadın olandan seç
Belki anası olur
Seni büyütecek çocuğun…

Ey beni güzel edecek mevsim!
Kaf Dağı’nın ardında değilsin
Ne zaman sevsem
Hemen sol yanımsın;

Haydi kalbim düş önüme
Bir yaprak bahar özlemiyle
Cansuyu çekelim kavruk gönüllere
Canlansın aşkın viran bağları
Şenlensin yeryüzü mahşerden önce
Tanrı bile unutsun yalnızlığı…