Hayat, Uzun Diyebilecek Kadar Kısa

Doğacağın ilk yer: dünya,
Hayat bir yıldırım gibi çarpar insanı,
Ağlarsın.
Ağlamaya doğduktan hemen sonra başlarsın.
Ellerin büyür,
Ayakların büyür,
Gözbebeklerin büyür,
Gözlerin büyür,
Gönül aynı kalır.
Gönlüm büyümedi diye yakınırsın.
Hayallerini büyütmeye çalışırsın.
Sürüklenirsin gözyaşlarında,
Kendini avucunda bulursun,
O ellerinle tuzak kazar,
Kalbini tuzağa düşürürsün,
Aşık olursun.
Aşkın için ölmeyi kabul edersin.
Dur!
Ölmek için mi doğdun?
Bu kadar çabuk vazgeçemezsin.
Uzun yılları,
Yelkovana katıp
Saatlere hapsedemezsin.
Saliseleri göremezsin saatte,
Geçtiğini hissedersin.
Zaman çok çabuk geçiyor dersin sonra,
Hasret duyunca hiç geçmez dersin.
Işık hızına ulaşmaktır aşık olmak,
Karşılık almak onu geçmektir.
Geçtiğini zannedersin,
Ama sevilmemişsin.
Bunu sadece gözlerini kapatınca,
Karanlıkta görebilirsin.
Işık hızını hayallerde geçebilirsin.
Aç gözlerini,
Sonsuzluğa hapsolma,
Aşkın için değil, kendin için ölmelisin.
Kendini aşkınla paylaşıp
Yavaş yavaş yok etmelisin.
Yalnızlığı kafandan silmelisin,
Yalnızlığı tek başına silemezsin.
O’na ihtiyaç duyarsın,
Gelmeyeceğini bile bile,
Yalnızlığı silmek için
Ümidini yitirerek
Beklersin.
Arkana bakarsın sonra
Onu görmüş gibi olursun.
Görmedin, hissettin sadece.
O’nu hayallerde hissedebilirsin
Ama tüm hayallerini
O’nunla süsleyemezsin.
Gerçek hayatta da mutlu olmalısın.
Kendini hayal dediğin saçma bir oyunda
Çocuk yapamazsın.
Çocuk olursan tecrübeni yitirirsin,
Olgunluğun gider.
Gönlünü çocuk tutup çocukça hayaller kurmalısın,
İşte o zaman gerçekten mutlu olabilirsin...