Hayat Üzülme…! Şiiri - Feriha Ceylan

Hayat Üzülme…!

Çaresizler çağırıyor gel demeleri
Söyletemiyor inkarlar
Tılsımı bozuk özlemleri

Acıtırken tanıyor
Gayri bakmadıklarını
Azgınlıklar vuruyor
Coşan öfkelerde kin
Durulmayı göze alamıyor
Zamanla çelişmiş saatler

Daha dünleri
Göstermiyor nerdeler
Koşulsuz değildi yaşananlar

Sensin yargı
Yargıladığın da sen
Bilemedin mi ah gülüm
Kader dediğin çizginden
Giderken

Bakmayı bilemeyen
gözlerin de har
Ağıtlı nameler dizili şimdi
Yüreğindeki şiddet
Kabule dönüşte sukutu
Apansızdı korkunun sonu
Geldi sökülerek
Yasaklı gidişlerin kaldı
Geride bir zamana

Çekilecek kaderin ipleriydi
Uzanmış tellerde
Kör edişliğinde gafil di miskin
Ölüm yalnızlık değildi
Somutları birleştiremeyen
İmkansıza düşen inkar
Yüreğinde sızlayarak düştü
Kaldı soyutlaşan gölgen

Geçti artık
Titrek bakma yaşadığın tufana
Belki kazanırsın
Yakın dur ki umut canında
Iska geçmesin artık
Yakın zaman arkanda
Özlemler senin için
Acılarda da al sana

Dur ağlama
Anlayamadığın hayata ağlama
Dirençlere yol aç ki göğsünde
Patlayan bombalar
Yok etmesin cismini

İsmini yaz
Son kez bir yerlere
Hatırla
Savaşın sonu gelmeden
Kaybeden olmaz

Hayat
Yaşamaktan ibaretse
Üzülme
Tek taraflı kaybeden olmaz
İnsan sa
İnsan yüreğin
İnanç sende oldukça
İnan O
Yürek yalnız kalmaz