Hayat Uçuklu Dudağımda Hüzzam Bir Ezgi

Avare bulutları gövdesine sarmış
Ruhunun gölgesini rüzgâra bırakmış bir adam
Dışarıda cimri bir bahar
Kırışmış yüzlerde ışıksızlık
Yorgun bakışlarla etrafı süzüyor yaşlılar
Delik ceplerinde kayıp tortular
Asla yaşayamadıkları hayattan arta kalanlar

İnsanlar kayıp tasaların koynundan çıkararak dertlerini
Kalabalık ve telaşlı bulvarlarda gezdiriyorlar
Umut fakiri nicedir benim içimde de hayat
Uçuklu ve çatlak dudağımda üzünçler
Kayıp bir sevdanın ve yorgun bir aşkın
Nakaratı çoğalıyor damarlarımda

Kendimizden kopar gibi ansızın
Daralınca gözlerine sokulduğumuz o maviliğin
Hüzzam eteklerinden sıyrılınca bizler
Kısacık düşlerin kış odalarından çıkarırız bedenimizi
Küflü bir iğneden geçirdiğimiz yaşam sabırlarını
Yeniden aşkla diker yürürüz aynı kalabalıklarda
Elimizde bir tutam yalnızlığa dönüşünce hayat
Yüreğimizde hazin bir boşluktur artık yaşamak

Ne yapsak, ne etsek susturamadığımız
Asla vazgeçemediğimiz o avaz şarkılarda
Tadılmamış sevilerin sözleri saklıdır oysa
Sırça saraylarda üretilen kadehlerden içilir mutluluk
Bir çocuk avucundaki sevinçleri kalabalıklara serper
Utançlı gölgeler mezarlığında ağıtlar yakarız aşka
Şarkılar aşka, özleme ve ayrılığa çalar durmaksızın
İnadına bir hüzne sarılışın öyküsüdür aslında yaşamak