Hayat Tükenirken Şiiri - İsa Yılmaz

son bir kez olsun koşmalıyım pencereye
açıp perdeleri bakmalıyım sokaklara
insanlara, kedilere, kuşlara
ve son kez dokunmalıyım güneşe
yoksa son ana kadar geçip aynanın karşısına
bakmalı mıyım kendime
besleyip büyüttüğüm bedenime
ne kadar da solmuştur şimdi
ne kadar tedirgin, ne kadar ürkektir anlımdaki çizgiler
yok, hayır unutmalıyım tüm bunları
azrail demir pençeli bir canavar gibi mi
yoksa elinde bir demet gül olan bir dost gibi mi çalacaktır kapımı
ve ömür defterinin sayfaları çevrildikçe
ortaya mı çıkacaktır günahlarım
kalbini kırdığım insanların numaralarını çevirerek mi tüketsem son anlarımı
ne yapmalıyım bilemiyorum
bir ömrün günahlarını bir günde nasıl temizlerim…