Hayat Treni Şiiri - Emine Sipahi

İstasyon sessiz,raylar uzanır sonsuza,
Bir tren götürür seni, alışırsın yokluğa
Yarım kalan düşler, çöker sessizlik tuzağına,
Bir ayrılık büyür,sığmaz zamanın avucuna.

Kimi bir çocuğun elini tutar,
Kimi eski sevgiliden kalan mektubu.
Kim bilir hangi yalnızlığa düşer yolu,
Raylar boyunca anlatır hayatın gizli hüznünü.

Duman tüter bacasından,karışır göğe,
Uzaklaşan her durakta , dokunur acı yüreğe.
Bir anne uğurlarken evladını hasrete,
Bir bekleyiş başladı gelmez vuslata.

Pencereden bakarsın,dünya geçer hızla,
Dağlar, tarlalar, şehirler kalır ardında.
Kalbin taşır, özlemi her yeni anda
Raylar birer çizgi olur zaman defterinde.

Yaşlı bir adam iner bir köy istasyonunda,
Hatıralarıyla yalnız yürür toprak yolda.
Binenler değişir inenler kaybolur,
Ama tren hep yol alır , bu uzun raylarda.

Çocuklar gülümser,yaşlılar sessizce bakar ,
Her bakış geçmişe,hatıralara dalar,
Kimi arkadaşını, kimi sevgilisini arar,
Kaybedilen sevdalar,yitip giden yıllar.

Akşam çöker ışıklar titrer , ayazda
Ve yolculuk sürer, düşler süzülür raylarda,
Bazen yalnızlık çöker düşen omuzlardan,
Ve her iniş bir hikaye başlatır geçen istasyondan.

Her pencere bir portre gibi bakar dünyadan,
Hayat treni yol alır,taşır hatıraları eski zamanlardan,
Gözler dalar geçmişe, anılar süzülür ardından,
Yaşlılık sessizce iner rayların ucundan.