Hayat Treni Şiiri - Emine Sipahi

İstasyon sessiz,raylar uzanır sonsuza,
Tren gelir,düdüğüyle çalar özlemi.
Binenler umutla,gözlerinde düşler,
İnenler yalnızlıkla taşır anıları.

Kimi bir çocuğun elini tutar,
Kimi eski sevgiliden kalan mektubu.
Her vagon bir yaşam,ayrı bir hikâye,
Raylar boyunca anlatır hayatın yükünü.

Duman tüter bacasından,karışır göğe,
Her solukta bir geçmiş yanar içinde.
Bir anne uğurlarken evladını sessizce,
Bir genç biner trenin vagonuna hâyâllerle.

Pencereden bakarsın,dünya geçer hızla,
Dağlar, tarlalar, şehirler ardında kalır.
İçindeki hüzün, umutla karışır,
Raylar birer çizgi olur zamanın defterinde.

Bazen bir kahkaha yankılanır vagonda,
Bazen bir gözyaşı süzülür sessizce.
Her durakta bir veda,bir kavuşma,
Her kapı ardında başka bir hayat saklı.

Yaşlı bir adam iner bir köy istasyonunda,
Hatıralarıyla yalnız yürür toprak yolda.
Binenler değişir inenler kaybolur,
Ama tren hep yol alır , bu uzun raylarda.

Çocuklar gülümser,yaşlılar bakar sessiz,
Her bakış geçmişe,hatıralara dalar,
Kimi arkadaşını, kimi sevgilisini arar,
Kaybedilen sevdalar,yitip giden yıllar.

Akşam çöker ışıklar titrer raylarda,
Bazen bir çift sevgiyle tutuşur elele,
Bazen yalnızlık yapışır bir omuza,
Ve her iniş bir hikaye başlatır istasyonda.

Ve tren gider,arkada yalnızlık bırakır,
Bazen umut, bazen hüzün,bazen sessizlik.
Hayat bir tren yolculuğu gibi geçer,
Binenler,inenler,hepsi birer iz bırakır.

Her pencere bir portre gibi bakar dünyaya,
Gözler dolu, çaresiz, yürek titrek,
Hayat treni yol alır gençlik solarken,
Yaşlılık sessizce iner rayların ucundan.