Hayat Treni Şiiri - Tansel Yücelen

seyrediyorum hayat treninden
geçtiğim şehirleri
sessizliğin kafesine giriyorlar
bir kodes misali
olup bitenden bi’ haber
usul usul
sorgusuz yitiyorlar
zamanın kırbacına çarpıp
yine zamanda eriyorlar
yarından habersiz
belki de bugünden çok uzakta
yavaş yavaş
tükeniyorlar
kaybettiklerini
bulamadan gidiyorlar
yaşadıklarını
anlamadan ölüyorlar
en sonunda
hayat trenine
gömülüyorlar