Hayat Treni Şiiri - Mehmet Şahan

HAYAT TRENİ

Doğunca bekletmeden bindirdiler trene,
Duyunca yükletmeden benzettiler sirene…

İlk vagonda annemiz, babamızla tanıştık;
Böyle sandık hanemiz, hemencecik alıştık…

Zannettik ki yolculuk böyle mutlu gidecek,
Bilemezdik kim inip, sonra kimler binecek!

İstasyonlar geçtikçe sayımız artıyordu,
Kimi kardeş, kimi dost; geleni tartıyordu!

Binenlerin içinde öyleleri vardı ki,
Kimi Cennet kokulu, kimisi de yârdı ki!

Yolculuk süresince hayal vardı, düş vardı;
Neşe, keder içinde; hazal vardı, eş vardı!

Kimileri inerken zannetmeyin kovuldu,
Yürekler feryat, figan; vedalara boğuldu!

Birlikte yolculuğun, tadınca hoşluğunu;
Hiçbir şey doldurmadı inenin boşluğunu!

Anladık ki her binen, bir gün mutlak inecek;
Sade neşe, düş değil; ızdırap da dinecek…

Her yolcuya sorsanız, ineceğim der amma;
İstasyonu hangisi ve zamanı muamma!

İnenler ve binenler, yolculuk süresince;
Birçoğu hazan oldu, sam yelleri esince!

Kimine şaka gibi, kimine boran oldu;
Kimi de saka gibi kendini yoran oldu!

Başarı ve zaferin anahtarı sevgiydi!
Trendeki neferin kalp kantarı sevgiydi!

Pîr-i Fâni düşünme, seveni övmeyi bil;
Yaratılmış ne varsa Hak için sevmeyi bil!

MEHMET ŞAHAN (PÎR-İ FÂNİ)
05.01.2019 - İSTANBUL