Hayat Senin Ederin Kaç Kuruş

Beni, önce sen vurdun anne…
Nemrut pusularda yatan, vatansız eşkıya mı sandın?
Oysa...! tenim de tıfıldı yüreğim kadar,
Hâlâ zihnimde mıh gibi çakılı duruyor...
Hani bana şirince, “meleğim” diyordun ya,
Bağışla, ama…
Anlayamadımki, meleklerin düşmanı olur mu?
Olurmu hiç...

Şimdi, yanağından süzülen nedir?
Kime ağlıyorsun?
Yalnızlığına mı?
Yoksa...
Yoksa delâletinden mi utanıyorsun?
Kan sızıyor ölü düşlerimden,
Sahipsiz bir mezarda,
Gece rengi intizarım…
Evsediğim sıcaklığını,
Derunî bir karanlığa saklarken,
Beni, önce sen vurdun anne…

Bir de beni sen vurdun ey yar! ...
Ölümün kıyısındaki cılız umudum,
Can havliyle tutunduğum,
Başımı dik tutan gururum,
Şerefim, namusum, inancım,
Sevdiğim, sevdalım…
Ömür kaç günlük?
“Hayat, senin ederin kaç kuruş? ” diyemedin,
Saçının telindeki haylaz çocuk,
Avuçlarında dirilen sevinç,
O, benim işte! Bendim o…
Ardın sıra gelen sessizlik…

şimdi, simsiyah bir sessizlik gibi hatıralar,
Vakit, yapay çiçek zamanı...
Homojen mutlulukların ardına sakladım,
Bütün göz yaşlarımı...
Sebebi olmaz mı bu sancıların?
Sana erişmiyor yakarışlar,
Bana da yakışmıyor alnıma sıkmalar,

__________yorgunkalem...