...Hayat&Sen... Şiiri - Sevnur Şaylan

Çocuktun oysa...
Gözlerin sanki görmemiş geçip giden yılları...
Masumdu bakışların,tüm günahlarına inat...
Hayat affetmişti belki de seni...
Kırdığın tüm kalpler umrunda değildi...
Ve hayat katlamıştı her kırdığında sana verdiği değeri...
Hayat gibiydin ya sen de...
Bir anda gülümseyip,bir anda bırakıp giden...
Ellerini avcuma alırken sanki tuttuğun ellerdi ellerimi sıkan...
Gözlerin gözlerime her baktığında sanki onlar da bakıyordu ağlamaklı...
Ve kaçırıyordum gözlerimi...
Soruyordun nedenini...
İçimden gelmiyordu ki...
Seni sevmekten korkuyordum ki...
Konuşurdun...
Tükenmezdi sözlerin...
Sözlerin sussa,şarkılar söylerdin...
Konuş,derdin...
Susardım...
Biliyordum,hep de aşktan bahsedecektim...
Biliyordum...
Unutacaktın da...
Bile bile susardım...
Yürüdüğümüz her yolda,sarılırdın bana...
Oysa el sallardı her direğin ardından yalnızlığım bana...
Biliyordum...
Bıraktığın anda girecekti koluma...
Bitecekti bu sevda...
Biliyordum oysa...
Olmayacağını bildiğim her hayalini dinlerdim,
Anlatırdın benli planlarını,
Anlatır anlatır gülümserdin...
Mutluydun hep yanımda...
Sözler verirdin sayısız,
Tutamayacağını bildiğin sözler...
Gülümser,sarılırdın sonra sımsıkı bana...
Oyunlar hep mutlu ederdi seni...
Hayatı da oyun farzetmiş,oynuyordun insanların umutlarıyla...
Masumdun belki de kendince...
Hala çocuktun ya...
Gözlerin hep ağlatmış,
Bir damla yaş görmemiş ya...
Ve hayat da seni seviyor ya...
Sen gibi bir anda bırakıp gidiyor ya...
Ve dert nedir görmez ya senin gibiler bu hayatta...
Ama bu hayatın da öbür yanı var ya...
Boşver...
Sen gülümse şimdi...