Hayat; Sen Gidince... Şiiri - Kemal Süme

Hayat,

Aynada hayal,
Gerçekte hayat...

Gülümseyişiymiş pembe günlerin,
Fotoğraflarda donan simalar...

Şimdi ne bir resim,
Ne de şarkılar...
Sadece bir arzunun sebebi gerek,

Yalnızlığımda...

Bir tek özün,
Bir tek sözün gerek,
Sızısının dinmesiyle depreşen yaralarıma...

Yarası bedenimde,
İçimde yarısı,

Tende gururlu,
İçimde pişman akarken kanım,

Korkuyorum!

Ne zaman kapanacak bu yara?

Ve ne zaman sızısı dinecek!

O zaman sen öleceksin,
O zaman içimde...

***

Sen gidince öğrendim,
Pişmanlık duymayı,

Yanmayı...

Ve...

Sen gidince öğrendim,
Kırık kaldırımlarda dolaşmayı...

Düşündüm,
Düşündüm...

Üşüdüm soğuk kışlarda,

Yoruldum,
Yoruldum, alaycı bakışlardan,

Kendime acımayı,
Sen gidince öğrendim...

Severdim, senden ayrılmadan önce,
Gülüm demeyi,

Gülümsemeyi...

Şimdi demiyorum gülüm - semiyorum...

Bana ağlayanları,

Sen gidince öğrendim...

2001