Hayat, Savur Kendini Bana

Geçmişin tozlarındaki şifreleri
Gözyaşımdan serpilenleri
Ve
Neler neleri görmezden gelen hayata
Keçi inadı edercesine
Tüm şahitleri kaldırdım.

Yeşermiş her dalın altında
Bir kırılganlığın izi gülümsüyordu.
İşte öyle...

Şimdilerde
Havada bir seyranlık kokusu
Ve
Üflediğim buram buram tüten acılarımın
Soğuktan buz tutmuş dokusu mevcut.

Hayatta kimselere çarpmamak gerekirmiş ya!
Oysa bilmeden
En çok kendine çarparmış insan
Kendinden kaçtıkça...

Savur simdi hayat kendini bana.
Savur ki
Şu anki aklımla
Elimin tersini kullanayım sana.

Savur şimdi kendini bana.
Savur ki,
Seyranlığımı doya doya çarpayım
Yıllardır senin de çarptığın gibi bana.