Hayat Sarkacı Şiiri - Emre Gürcan

çerçevede durduğu gibi durmuyor geçmiş
peronlarını sayıyorsun ellerimin
sesinin yolcuları yankı yapıyor
soyut fabrikalar somut acılar üretiyor
kalabalık geziyoruz
kalabalıklar boşlukları eritirmiş
ve şiir tersinirmiş..
bazen kadından bir cümle frensiz
saplanıyor ciğerlerime
bazen adamdan bir siluet sirensiz
ayaklandırıyor sessizliğimi tenine..

birileri ilk durakta inecek gibiyim
birileri ilk durduğumda ölecek gibi
hep aylar geçiyor
saksıda bir şehir şahit oluyor
adam bir şehirde saksı..
kadında hep bir şehir asılı..
hep problemler arkadaş kılıyor yabancılığımızı
yüzüm ihmal ediyor yüzündeki eğimi
hep kahkahalar duyuyorum
hep gamzeli yaralar..
oysa hepimizi içine alabilecek kadar yarın var..

bana hiç sarıldın mı emin değilim
kollarına uzanıyorum
hep aylar bitiyor..
hepimizi hepimiz öldürdük biliyorum
ne zaman gülümsesem üzerini örtüyorum
fark ettin mi hiç emin değilim
ama üşümeyelim diye bu yalandan nevresim..

peşimden hiç ayrılmıyor zaman
hep yenileri geliyor
ben hiç eskitmiyorum..
salgın bir hastalık gibidir gelecek biliyorsun
bir kadın cesedi
bir erkek cesedi
hep yeni aylar başlıyor
ben hiç ayırt edemiyorum..
cümlelerimde söndürdüğüm kadar azalmıyor zamirler
son tek kullanımlık susuştan doğan
dudaklarında unuttuğun belgisiz zamirler..
aylar azalmıyor
ama unutmuş gibi yapabiliyorum..

ve tek bir saniye durmak istiyorum
sevilirken hep acele etmişiz gibiyim
severken hep endişeli yürümüş gibi..

veli toplantılarında aşkın
öpersem bir gün seni
yılın en uzun günü yaşanacak gibisin
yılın en uzun gecesi gidecek gibi..

hep aylar duruyor başucumda..
bir istasyon kadar kalabalık
bir tren kadar yalnızdım
bu şehirde
biliyorum..

oysa hâlâ kalabalık geziyoruz
kimse savaşı umursamıyor
kalabalık ölüyoruz..
göz kapaklarımı kımıldatıyorum
hep daha güzel bir günü söndürür gibi..

oysa
hala soluk borularımıza sığamayacak kadar gökyüzü var
biliyorum....

emre gürcan
ankara | 0909