Hayat Oyunu Şiiri - Ahmet Ünal

Bir oyun sandım hayatı,
Hem de yıllar boyu...
Kandım, küçücük gülümsemelere
Çocuklar gibi...
Bir gün, ateşe elim değdiğinde
Aklım başıma geldi...

On beş - yirmi beş arası
Çin Seddince ayırımlarda,
Sıkı dostlukar
Ve ölümüne düşmanlıklarda,
Ölesiye sevdalarda
Gidip geldik, gidip geldik...

Yirmi beş – otuz beş arası
Kayboluyor kesin çizgiler...
İhanet ediyor dostlar,
Hançer yiyorum sırtımdan
Ve hançeri çıkaran sırtımdan
Düşman sandıklarım...
“Dostun gülü yaralar beni” demiş ozan
Ne kadar doğru demiş;
Bu çağda insan, severse
Bizim gibi severmiş...

Ezbere bildiğim yirmi dokuz harf
Sanki karmakarışık...
Baktım, zaman kanatlanmış,
Yaşım, ayakkabı numarammış...
Mumlar, pasta masrafını geçmiş
Doğum günümde,
Gerçeğin, katı gerçeğin keşfini yapıyorum
Bildiğimde, gördüğümde...

Sonuç mu? Sonuç şu birader:
İyi insan, kötü insan yok dünyada
Varsa iyilik-kötülük var
İkisi bir birinin kan kardeşi
Ve de panzehiriymiş, anladım...

Geçiyor peşpeşine seneler
Olgunlaştım sanıyorum...
Nefret şehvete dönüşüyor,
Tevazuyla gurur,
Haysiyetsizlikle onur kardeş olmuş
Hayret bir şey!

Gayri görebiliyorum
Zamanın tozlu aynasında
İsyankârla sahtekârı,
Günahkârla tövbekârı....
İyilik arıyorum Diyojen misali
Elimde fenerim...
Kundakdaki bezime benziyor kefenim...

Bir de bakmışım dost,
Kırkı kırklamışız meğer,
Demircinin elinde hem örs,
Hem de çekicim...
Yılların yığını ile dopdolu içim...
Kötülüğün karşısında birader
İyilik benim... İyilik benim...