Hayat Oyunu Şiiri - Kadriye Akıncı

Söyle hayat!
Bana hangi oyunu oynuyorsun?
Bu kaçıncı replik bilmediğim?
Daha önce görmediğim şu insanlar da kim?
Kimin için bunca dekor?
Yoksa tek seyirci ben miyim?

Hiç gülemiyorum yaptıklarına,
Oysa mutluluk vaat ediyordu fragmanlar
Hani bu bir komediydi?
Yaş geliyor gözlerimden
Ne olur “oyun” de bu yapılanlar!

Vay be!
Demek ben de varım bu son perdede!
Hem de dublörsüz oynuyoruz, irticalen.
Bu ne müthiş mizansen!
Dur bir saniye!
Seyirciler nerede?
Bu sevgi gösterisi kime?

Çağırın hemen halkı,
Bu piyes mutlaka edilmeli temaşa.
Bilmeli artık insanlar hakkı
Tanımalı hayatı,
Anlamalı, yaşarken neler gelirmiş başa,
Arasındakiler bunlar hayat ile memadın.

Öyle bir oyun ki yaşanmakta olan,
Daha önce hiç gösterime girmemiş
Benzeri, filmlerde bile seyredilmemiş.

Hayat işte!
Kimi ekmek derdinde; perişandır hali,
Kimi ölesiye sever; düşünemez başka şeyi,
Kimiyse paraya aşıktır, gözü görmez kimseyi.
Ben “biçare aşık”ı oynuyorum
O ise sevilmediğinden şikar çekip gidiyor
Oysa bu sevda karşılıklı aşikar
O “zavallı aşık” bunu bilmiyor!

Ey hayat!
Sanma ki ben seni sevdim!
Karşıma bin bir tür yüzünle geldin.
Önüme gül diye zakkumlar serdin.
Büyülüydün, ama sana dalmadım,
Altın tasla zehir sundun almadım.
Saldıran hep sendin,
Savunan bendim.
Servetine, şehvetine kanmadım!
Beni yalnız bıraktın yine yılmadım.
Umutsuz kalmadım.
Mutsuz olmadım.
Sen, koca bir yalandın, bunu öğrendim.
Yeter artık dünya!
Benle uğraşma!
Çek artık perdeni ben seni bildim.
Bak herkes alkışlıyor, ben seni yendim!

(04.04.2003- Birecik)