Hayat Oyunu Şiiri - Zafer Özcan

Her anlatılan hikayenin
doğru olması gerekmez ki
Hatta hikayedeki anların tümünün gerçekliğinden bile şüphe edilebilir
Mühim olan
yaşanmış anlar değildir çünkü
Öyle zamanlardır ki onlar
sadece konusu hikayelerin
Tek başına vazgeçilmez kılar bir ömrü

Kalpte belli belirsiz bir kıpırtı, ürpertir tüm bedeni

O vakitlerden birinde
Bir dolunay gördüm gecede gizlenerek utangaç bir şekilde bulutların ardına göz kırpıyordu bana

İşte o vakte denk gelen gecelerden birinde,
Arkamda bırakıp güneşi
Yükseldiğimde göğe,
çıkmıştım yolculuğa
Rivayet edilen büyük patlamanın olduğu ana
Geride bırakıp adına hayat denilen oyunu

Ey insanoğlunun müsvedde parçası deyip kendime
Başlamıştım karalamaya tüm yaşanmışlıkları
sürrealist miydim bu esnada
sıfırlarken paletimdeki tüm renkleri

Başlamak için bazen,
yıkmak gerekiyor acımadan

Sıfır anındasın,
sıkıysa anlamlandır
istersen yeni bir ad takarak hayata
Uçsuz bucaksız renklendir

biliyorsun kalbindeki tüm acıları
biliyorsun içine işleyen tüm renkleri
biliyorsun sönen tüm ateşlerdeki parıltıları
biliyorsun nerde tökezlediğini tüm evrenin

karanlık sıfırdasın
ilk kıvılcımındasın ebediyetin
tut ellerinden kendinin
tüketmeden ruhunu
bir kez de sen fısılda insan denilen mahluka gizemini boşluğun

üfle bütün tanıklıklarını
üfle ki bayram etsin
üflek ki hırçınlığı dinsin yüreğinin
üfle ki bayramı olsun tüm evrene içinde biriktirdirdiğin tüm gözyaşları

işte o vakittesin
düşmek üzeresin toprağa
ezberinde tuttuğun tüm güzel kelimeri ek toprağına zemherinin
en beyaz sesinde

ek ki sonlansın tüm pişmanlıkların
üşüsün tüm kötülükleri yüreğinin