Hayat - Oyun Şiiri - Serhat Aksungur

tanışalı bir-kaç yıl olmuştu,
tanıyalı da.
çok yaşanmışlıklatı yoktu belki birlikte
ama sanki tek kader yazılmıştı ikisine.
aynı rol için seçilmiş iki figürandılar,
birbirlerinden çalıp durdular
replikleri,
senaryo bitince doğaçladılar.

birkaç yılda birçok aşk soktular aralarına,
başaramadılar;
birlikte olmayı başaramadıkları gibi.

adam çok sevmişti kadını,
belki kadın da,
kimse bilmiyordu herşeydeki hiçbirşeyliği.
içindeki yalnızlığın azraili idi kadın,
bir gidimlik canıyla;
adamın.
direndiler, zaman bile öfkesinden
hızını şaşırdı;
başarısızlığı yüzünden.

asenkron adımlarla
aynı anda ulaşıyorlardı
aynı noktaya

farklı izler bırakıyorlardı
farklı insanların hayatlarında
ama toplamları herzaman aynı
gerçeklik yoktu aslında

bir kurmacanın
ortasında gibiydiler
oyunun kuralları değişkendi
hep sizofren düşünceler verdiler

kaldığı yerden başlattılar yangınlarını
her savurduğunda rüzgarın
birleştiklerinde ardından

birlikte geçirdikleri her anı
biriktiyordu adam
sonra yakıyordu birbir
usanmadan
her kıvrımında dumanın
bir hatırayı sıkıştırıyordu satır aralarına
kadının haberi olmadan

bilmiyordu kadın
adama ne yaptığını
kurguladığı dünyaydı aslında
yaşattığını sandığı
bir dünya daha vardı
içinde adamın varlığı
dışında kadın;
ruhların arkasında

birlikte çıktıkları bir sahnenin perdeleri gibiydi gözkapakları
bir yalana örtülürdü her oyun bittiğinde
gerçek dünyalarından
anlamazlarmış gibi davranırlardı

tükeniyordu birşeyler
ruhları her seviştiğinde
herşeye rağmen
yaratıyorlardı kendilerini
paylaşılanlar tükendiğinde

bir enkazın altından çıkmıştı adam
kadındı uçan balonlar yapan
adamın yaralarından

birgün
o balonla gideceğine
aldırmadan

ve
doldu zaman
vakit geldi kaçış için
son limandan

kalın bir çizgi gibi duruyordu
son sözleri kadının
adamın yüzünde
ve durmadan uzuyordu

ağlıyordu adam
telefonun ucunda
kadının haberi yoktu
virgülün kuyruğu koptu

kadın konuştu telefonun acunda, adan telefonu yuttu.