Hayat Öyle Yordu ki Beni... (ölümün Eşiğ ...

Hayat öyle yordu ki beni,
Artık her nefesim bir vedanın provasına döndü.
Uyandığım her sabah,
Biraz daha eksiliyor içimdeki yaşam kırıntısı.
Gözlerim bile yorgun artık ışığa bakmaktan,
Çünkü ışık bile yabancı kaldı karanlığıma.

Bir zamanlar yaşadım sandığım her an,
Şimdi yalnızca bir ölümün önsözüymüş meğer.
Geriye baktığımda…
Parçalanmış bir mazi’den başka hiçbir şey kalmamış,
Kırılmış saatler, yarım kalan dualar,
Ve susturulmuş bir kalbin yankısı…

Onarmaya mecâlim yok artık.
Çünkü bazı yıkıntılar mezar olur insana,
Ve ben kendi harabemde sessizce gömülüyüm.
Zaman, bir kürek toprak gibi üzerime seriliyor;
Her gün biraz daha siliniyorum hayattan.

Kaybettim duygularımı birer birer.
Ne hüzün var artık içimde, ne de sevinç.
Sadece donuk bir kabulleniş;
Ölümün soğuk eline uzanan bir yorgunluk gibi…

Bugün dedim, yarın dedim,
Belki bir mucize olur sandım.
Ama mucizeler bile benden vazgeçmiş.
Hiçbir arzuhâlim kalmadı sonunda;
Ne Tanrı’ya sığınabildim,
Ne kendime dönebildim.

Beni bekleyen ecelime doğru gidiyorum sessizce.
Yolumun sonunda ne bir çiçek var, ne bir dua,
Sadece sessiz bir karanlık,
Ve karanlığın ortasında ben — kendi yankımın cenazesinde.

Hayat öyle bir intikam aldı ki benden,
Yaşamakla ölmek arasındaki çizgiyi sildi.
“Sevdim” dediğimi ben öldürdüm,
Çünkü sevmek, bazen yaşamaktan daha ağır bir ölümdür.
Ve beni öldüren de yine sevdiğim oldu…
Kalbimin mezar taşına adını kazıdım,
Gözyaşlarımla mühürledim o yeri.

Şimdi anlıyorum;
Ölüm, bazen bir son değil, bir kurtuluşmuş.
Bazen yaşamak, ölümü özlemek kadar acı verirmiş.
Ve ben…
Artık ne yaşamı istiyorum,
Ne de ölümden korkuyorum.

Bir mezar taşı kadar sessizim,
Adımı bile fısıldamıyor rüzgâr.
Zaman geçti, ben geçemedim.
Gölge oldum kendi varlığımın gerisinde.

Bir gün biri beni ansa da,
Artık hiçbir yankı dönmeyecek bu dünyadan bana.
Çünkü ben çoktan öldüm —
Sadece kalbim fark etmedi henüz…
@dsız..
16 Ekim Perşembe