Hayat Otöbüsü Şiiri - Oguzhan Oguz

Hayat Otöbüsü

Hayat otobüsündeyim;
Yönü belli değil, zamanı vehim.
Rüzgarın önündeki yaprak gibi
Yolculuk etmekteyim.
Ne yolcular belli, nede kaptanı
Son yolcuda bindimi?

Bilmem ki;
Hangi yönden esecek rüzgar
Hangi yöne savrulacak yapraklar
Yetişemeyenler;
Hangi rıhtımda sabahlıyacaklar.
Meçhul........

Hayat otobüsündeyim
Kavram kargaşası var havada
Düşünceler bulanık
Ne söyleyen sahip çıkıyor sözüne
Nede söyleten sahip oluyor diline
Esiri olmuşuz zamanın
Zaman içinde yanan, yananın.

Sevda türküsü söylesek hep bir ağızdan
Ne dağ yerinden oynar, nede deniz çalkalanır
Nefesin sıcaklığını hissettinin zaman
Yürekler vuslata ulaşır.

Kırılmasın kalpler
İncinmesin gönüller
O gönüller ki;
Nice kalpleri incilerle bezerler.

Mistik bir rehavet kaplasada havayı
Ne yanındaki yolcu belli
Ne sağındaki, nede solundaki
Nede inen son duraktaki
Yeri belli değil, zamanı vehim.

Hayat otobüsündeyim, besbelli.
Hoş geldin havasıyla başlasa sohbetler
Ufak bir tebessümü görmek ister
Gülen yüzler.
Ama; asıksa suratlar birer birer
Belliki onların ruhlarıda eskimişler.
Unutmadım hayat otobüsündeyim
Yerim elli
Bir dost ile sohbet etmeli.
Unutmayalım ki;
Hayat; “küçük mutluluklarla yeşermeli.”