HAYAT öPÜCÜĞÜ Şiiri - Naime Özeren

Kadının boş bakışları
Dolaştı odalarda anlamsızca.
Nasıl da özenerek döşemişti evini;
Yavaş, yavaş, sevgiyle, sabırla…
Şu odada yaşlı kayınpederi kalırdı sağken,
Yanındaki, kendi yatak odalarıydı sevdalarını paylaştıkları.
Mutfak balkonu sanki çiçek serası.
Balkon çiçekleri sevmişti, çiçekler balkonu, kadın ise hepsini…
Mutfak masasının üzerinde el boyama seramik tabaklar,
Salondaki sehpada nefis örtüler, anılarla dolu biblolar masklar,
C.D çalarda Beethowen ’ in 9.Senfonisi var.
Boğulacak gibi oldu kadın birden anılarla,
Balkona çıkıp derin bir nefes aldı.
Girip içeri birkaç kitabını aldı, götürdü eşyalarının yanına.
Kapının yanında bir iki koli, bir valiz, bir de gitar.
Belli; bu hırsla alınmış bir karar.
Gitme, kal demek artık neye yarar?
Yanlış ta olsa beyninde onanmış bu karar!
Adam yufka getirmiş birkaç gün önce.
Kadının kafası çok karışık, unutmuş onları dolabın bir köşesinde.
Giderayak döşedi fırının tepsisine.
Dumanı tütüyor, börekler sıcak.
Vakit yaklaştı adam ne zaman gelecek?
Aklına koymuş bir kere kadın mutlaka gidecek.
Sitem sevgiden doğar, bu sitemden de öte.
Belli ki bu sevgi yıpranmış, belli ki bu sevgi örselenmiş.
Yürekler örselenmese kesin onarılır sevgiler.
Adam geldi son dakika, eşyalar kondu bagaja.
Arabanın plakası kadının ad ve soyadının baş harfleri,
Ama ne anlamı var bu saatten sonra?
Terminalde buruk bir veda, gözlerde dönen iki damla yaş
Dudaklarda donup ta söylenemeyen:
“Seni seviyorum! ,,sözü her şeyi çözen.
Adam mahzun, adam durgun, adam pişman
Kadın verdiği karardan şaşkın; ama dönüş yok, gidiyor işte.
Belli ki bu sevgi ölmemiş, can çekişiyor
Sadece bir HAYAT ÖPÜCÜĞÜ bekliyor her ikisinden…