Hayat Okulu Şiiri - Özdemir Aydın 2

Hayatı her alanda okul olarak kabul ettim
Yaşadıklarımdan ders çıkardım, sorgulamadım, bu da benim olsun diye çaba sarf etmedim, benim olanları ise bana verilmiş emanet olarak gördüm, birgün sahibi tarafından geri alınacağını bilerek korudum
Mutluluğun, maddi şeylerde olmadığını öğrendim, karıncanın işçiliğini, arının kusursuz mimarlığını, gecenin gündüze olan aşkını örnek aldım.
Hayat yolumun rotasını çizerken hep kendim olmaya çalıştım, hergün düzenli olarak aynanın karşısına geçip, kravat düzeltme yerine gözlerimin içine bakarak kendimi sorguladım.
Doğada var olan her şeyin bir yaradılış gayesi olduğunu düşünerek asla hakir görmedim.
Hayat felsefemi sevgi üzerine inşaa ettim.
En büyük servetin sevgi olduğunu kabullendim, sevginin bitimsiz bir servet, nefret ve çekememezliğin en kötü ahlâksızlık olduğunu kabul ettim.
Evrende var olan her şeyin eşit olduğunu, ak koyunun kara koyundan hiç bir üstünlüğü olmadığını, üstünlüğün ahlâki ve hal insanı olmaktan geçtiğine inandım.
Asla inanç ve imanımın sorgulanmasına müsade etmedim, ve hiç kimsenin böyle bir hakka sahip olmadığını düşünüyorum.
Ben mutlu olmanın yollarını hep kendi içimde aradım.
İçimde benden başka bir ben daha yaşadığını fark ettim.
Eğer hayat dediğimiz bir yolculuksa, bir gün mutlaka bu yolculuğun sonuna geleceğine inandım
Gülü sevdim, dikene boyun büktüm...