Hayat Okulu Şiiri - Mihriban Saydam

İnsan bazı şeyleri yaşayarak öğrenirmiş.
Öyle diyorlar
Benim ne kadar çok öğreneceğim şey varmış meğer
Şu yaşadığım şeyleri katınca hesaba
Sanki bütün dünya öğretmen olmuş,
bense tembel öğrenci.
Her zaman ikmale kalan,
Hep sınıfta kalmakla cezalanan,
Yaşadıkça yaşadıklarından öğrenecekleri bitmeyen.
Bu hayat okulunun en tembel öğrencisiyim sanki
Ne öğrendim ki şu okulda
acıdan, hüzünden, kasvetten başka
Bir de dersten kalıyormuşum
Hiç bu acıyla nasıl yaşanılır öğretmiyor ki bu okulun hocaları
Hep çalışmadığımız yerden çıkıyor sorular sınavlarda
Mesela ben ne kadar çalışırsam çalışayım
Sevdiğim birini kaybetmenin acısıyla baş etme yollarını öğrenemedim be hocam
Ben onu, o toprağın altında bırakıp yaşamaya devam etmeyi öğrenemedim
Şimdi daha mı çok ders anlatıcak yaşam
Hem de her an bir sevdiğimi toprağa gömerek yapıcak bunu
Ben buna alışıcam ve öğrenecem öyle mi
Sonra al eline diploma,
"yaşasın mezun oldum artık" çığlıkları
Ahhh hocam desenize bu yaşam okulu bana acıyı, kasveti, hüznü öğretiyor, öğretmesine
Ama benden beni ben yapan değeri
Yani insanlığımı benden alıyor
Almasın hocam, almasın
Ben tembel kalayım hatta okuldan atılayım
Ama bu hayat benim ve sevdiklerimin canını yakmasın!
Yakmasın artık hocam!
MİHRİBAN SAYDAM