Hayat Okulu Şiiri - Tülin Öztunç

Doğmuş bir Ademoğlu yurdun Kasabasında
Yıllar çok çabuk geçmiş yaşlar gelmiş kırklara
Sahip iken kendisi türlü diplomalara
Öğrenci olmuş birden bir Hayat Okuluna.

Arada bir bakarken dalıp diplomalara
Cız etmiş yüreciği şaşmış şaşkınlığına
Dolu dizgin düşerken okulların ardına
Gönlünün Sultanını kaçırmış taa Fizan’a.

Hayat tek zarla olmaz! demiş atmış bir daha
Olmuş hayat arsızı geçmiş kendisi başa
Hem öyle böyle değil binmiş en yağız Ata
Kuşanmış Kılıcını yarışmış Donkişot’la.

Nerde bir güzel görse düşmüş peşine hızla
Sarılmış şiirlere onlardan ummuş fayda
Şansı yaver gitmemiş alamamış diploma
Hayat denen okulda çakmış bir kere daha!

Bir gün çıkmış karşısına kalbinin sahibesi
Doyamamış sevmelere olmuş aşkın kölesi
Görmemiş başkasını ne kalbi ne gözleri
Demiş: İnsan bir kere sever bir daha sevemez ki.

Dizmişler ardı sıra tam tamına on çocuk!
Hepsi birer nur topu hepsi birer tosuncuk
Anne olmuş yarım dünya babaysa iki katı
Kadında kalmamış güç adamda bitmiş soluk.

HAYAT demiş:
Git işine düşün ey ademoğlu
Var mı böyle bir bolluk!
HAYAT denen bu okulda
Kalır sınıfta çokluk.