Hayat Okulu Şiiri - Muhammed Göçmen

Hayat okulundan atılmışlığım,
Dersinden kalmışlığım,
Sıfırlanıp not düştüğümsün.
Ekmeğine parmak kaldırmışlığım,
Sevdana sözlü olduğumsun.

Gün gün umut beslediğim,
Saflığımın kanaatini,
Düşüren notum olmuşssun.

Devlet sürgülerimin,
Devlerçesine hapsedilmiş,
Hayatımın okulunda,
Sıradan ders verenimsin.

Gönlümün marşı,yapıtımın heykeli.
Özgürlüğümün bahçesi,
Ve sonunu beklediğim zil ile,
Odalarıma koşanımsın.

Tıpkı ritmik hallerimizde,
Aniden hafiften başımızı kaldırıp,
Sağa sola baktığımız gibi.

Kalbim yerini yadırgıyor,
Ne sağıma sığıyor ne de soluma.
Sıkışıyor işte...

Bulutlar yazar gökyüzüne hece hece,
Dalıp parça parça giden sen.
Gidişin kârmı yoksa hiçe sayan mı?
Bir gitmek sanamı kolay,
Bir bakmak banamı zor?

Gidişini izleyip gelişini hayal etmek.
Gözyaşımda boğulan ben.
Nedir bu zarar ziyan?
Yankılanır şimdi her bir yanda haykırışlarım yar.

Rahatsız etmesin seni,
Çıplak seslerim sahte insan.
Sahte hayat okulum,sahte sınıfım,sıralarım...

Bekleyeceğim bir gün,
Bedenim ruhumdan ayrılacak.
Hayat okulumdan atılarak,
Sahte çevrelerde volta atacağım.

Bir seni izleyeceğim,gözleyeceğim.
Hayatın aşkında kaçmak isteyeceksin.
Korkacaksın yok görünmekten.
Çaresizliğe sığınacak,tembelleşeceksin.

Sırana yatacaksın belki.
Belkide saklanacaksın.
Hayatın seni görmesini istemeyceksin.
Notunda yükselmeyeceksin...