*Hayat Öğretir! * Şiiri - Ayhan Durmuş

Vızır vızır akan trafiğin ta kendisidir hayat!

Ana caddelerin sarmalları, yan yollar; onları adeta içinden çıkılmaz hâle getiren karanlık ara sokaklar, daha beteri, çıkmazlar hayatın kollarıdır, bacaklarıdır, gövdesidir.... Kendisidir...

İster yaya, ister füze misali koşturan aya, ister miskin, ister neft yağı sürülmüş gibi dört nala, caddede olmak, sokağa çıkmak, çıkmaza girmek, girip de çıkmak, akıllanmak, akıllanmamak, uslanmak, dibine varmak, insanlığın hâlleridir...

Herşey insanlığın olduğu yere kadardır...

Bittiği yerde 'insanlığın' ışık da yoktur, karmaşa koldur, kuvvet trafiği arap saçıdır! Kalabalık çoktur...

Öğrenmeye niyeti olmasa bile hayatın acalesi hiç yoktur...

Akıllıya yedisinde, akılsıza iş bitiminde öğretir hayat, ama mutlaka öğretir...

Öğrenmeden gitmenin mümkünü yoktur!

'Dersini almış da ediyor ezber...' diyenlere kulak kabartmak, demek istediğini anlamak, dersin ne olduğuna, ezberin anlamına kafa yormak insanın yetilerini sorgulamak, gıdıklamak, harekete geçirmek, hızlanmak, insanlık yolunda koşmak, trafiği rahatlatmanın gereğine hizmettir,
insanlığa hizmettir...

Risk, taşın altına konulan eldedir, parmak sayısını aşmamak, riske aşık olmamak, alışmamak oyunun kuralıdır...

Her aşk bir risktir! Risk almadan yaşanmayacağı gibi, alışkanlığa dönüşümler de aşkı yaşatmaz...

Hayat baş öğretmen,
biz ömürlük öğrenci,
öğrenmeye devam!