Hayat Notları Ya da Not Tutturan Hayat İ ...

HAYAT NOTLARI YA DA NOT TUTTURAN HAYAT İÇİN BİR AYRILIK

İstedikleri gibi ayrılamadıkları için,ayrı duramayanlara! ...

Upuzun susardık Yilayz! …Küçük dağlar yaratılırdı kederimizden…Uğultulu ormanlarda gezinirdik yalnızlığımızla ve yalnızlığımızla kalamayacak kadar sadeceydik...Yalnızdık...Kiralık gölgeler edinirdik geceleri.Onlarla yaşardık tüm serüvenleri,hayat bu! ...Geceleri bir an hep gidiş saatindi senin; geceleri bir saat gidişini gösterirdi hep.Giderdin…Gittiğin yer kalınacak bir cehennem aratır kendi içinde...Giderdim…Doğumuyla başlamıyormuş ömrü insanın Yilayz! Bu ayrılıklar yeni değil…Taşları ısıran bu gecikme bugün başlamadı… Kafka’nın kaybolan sayfalarının şifresiydi ömrümüz! ..Kimseler anlamadı,senin gibi… Bu akşam biraz daha çalıştım susmayı….Biliyorum yeni değil aynı göğün altında bu mevsim…Islanacağız bu yağmurlarda iliksiz.(ikimiz değil) Yağmur ne güzel çizecek boşluğumuzu Yilayz… Ah ne güzel bir cümledir upuzun,şu nehrin yatağı sessizliğe…Upuzun bir nehir gibi giderdin….Oysa yine gelmedin…
Konuşmak kadar anlamsızdır şimdi geçip giden bulutlar…Gülmek kadar komik! ...

Parantezi bulamadığı için gülemiyor artık insanlar Yilayz..,

Çok ayrılıklı bir aşkın mevsimsiz yürüyüşlerindeki ağlamaklı gözlerimde ne cehennemler tutuşurdu bilemezsin sen giderken…Giderdim, sen giderdin çünkü…Tek nedeni ise bir ayrılıkla bitebilecek olan aşklar,insanlar,ormanlar…Köyler ki yakılmadı henüz,bitirilmek için arasına ateş desenli bir ayraç bırakılmış…(Hiçbir şey gözümde değil olurdu ah bu yaşlar olmasaydı)

Hiçbir şeyin bir tek nedeni yoktur yilayz…

Bir iç çekişle başlar serüvenler ki hep bir ayrılığı başlatır.Oysa bir ayrılıktır en çok bir serüveni başlatan…Serüvenler başlatan bütün yolculuklarda kırk beş numaralı hüzün düşerdi payıma ve ne çok sensiz kalırdım numarasız kalışlarımda yilayz…

Dilimin ucunda bütün kelimeler yangın yilayz(yangından öncede gelebilirdi bu isim)
Kendimle işledim bütün işteş fiilleri,,Bir fail gibi arandım yilayz! Cinnetimde bulamadılar beni! ...Bir anlamı yok bu askın…

Bir şair en çok açtığı parantezlerde ölür Yilayz! Onlara gömülmeli zaten…

Acı çektiği için bu hayatı anlamsız bulan ey cümle çıplak doğanlar! Nedir şimdi üzerinizdeki o eğreti tebessümler? (Herkes güldüğü bir fotoğrafla başlıyor mevsimlere Yilayz! ...) Oysa ne çok üşürdünüz kışları üzerinizdeki o yalnız gülümsemelerle.Ve hiçbir acının adresine rastlanmamıştı ruhunuzda,birbirinizi yanıltmak içindi bütün sorularınız ey az sayıda çıplak ölecek olanlar… Bu yüzdendi güldüğün fotoğraflarını yırtıp atmak isteyişin kar yağarken bir gece yarısı...

Deklanjore basılıyor diye gülüyor insanlar.Sürekli fotoğraflarını çeksen mutlu olacak neredeyse insanlar Yilayz!

Oysa her sabah rüyalarını bile uykunda bırakırdın sen..Bense ne çok kenara alırdım duygularımı sana gelirken o durakta… Seninle hep ayrılmaya gelirdim,ne acı...Gelmesem zaten ayrılıktı çünkü! ...Ayrılıp gittiğin yerde başka bir evrenden kesip yapıştırılmış gibi dururdum…Sayfası bile kovardı beni o ayrılığın… Ben zaten kaçardım beni bıraktığın yalnızlıktan…Kalsam ayrılıktı çünkü…

Bir kenara yazmış gibi yaşıyor bu hayatı insanlar Yilayz!

İçerikli yürüyüşler kalırdı yollarda..Yürürdüm…Bir Müslüman da kıskanabilir Muhammed’e giden kendini..Benimle yalnız kaldığın zamanlar kadar büyürdüm.Gidişlerinin yaşındayım.Özlediğim kadar öğrendim bu hayatı.

Büyümüş olmam seninle ilgili Yilayz! ....

Sen ise henüz doğmadın nedeni bu; bu yaşımın…İlk ayrılan kimdi ki öğretti insanlığa ayrılmayı...İlk seven kimdi ey adem! Mutlu musun şimdi.Havva belki de hiç ağlamadı..Belki hiç ayrılmadınız...Ey tanrı nedendi peygamberlere yaptığın zulüm…Muhammed sevgilindi senin..Al şimdi göğüne al beni..Bu yaşımdayım! ....

“Bir mevsim daha kurudu ellerimdeki çiçeklerde
sustuğu kadar anlaşılmanın günleri de gelecek böyle
cebimdeki mezarıma girecekti elbet bu tek kişilik ayrılık
Garcia lorca nerdesin! ...”